บทความวิจัย :ผลของดนตรีบำบัดที่มีต่อทักษะการสื่อสารแบบแสดงออกในเด็กออทิสซึม

ผู้วิจัย : ชวัลส์ภัสร์ กวินนิธิพร¹, นัทธี เชียงชะนา², นิอร เตรัตนชัย³

E-mail : ¹chwanphatz@hotmail.com, ²chiengchana@yahoo.com
   ³n_tayrattanachai@hotmail.com

บทคัดย่อ

การวิจัยในครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของดนตรีบำบัดที่มีต่อทักษะการสื่อสารแบบแสดงออก ในเด็กออทิสซึมอายุ 12 ปี โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยกรณีศึกษากรณีเดี่ยว (A-B-A-B single-case design) ร่วมกับ การวิจัยกรณีศึกษากรณีเดี่ยวในเชิงคุณภาพ (Qualitative case study design) แผนการทดลองแบ่งออกเป็น 2 รูปแบบ ได้แก่ การสังเกตในระยะ Baseline (A) และการให้กิจกรรมดนตรีบำบัด (B) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบประเมินการตอบสนองในการสื่อสารแบบแสดงออก IMTAP และแบบสังเกตพฤติกรรมการสื่อสาร แบบแสดงออก ผลการวิเคราะห์ข้อมูลนำเสนอเป็นกราฟเส้นแสดงพัฒนาการของพฤติกรรมและการบรรยาย ในเชิงคุณภาพ

ผลการวิจัยพบว่า พฤติกรรมการสื่อสารแบบแสดงออกของผู้เข้าร่วมการทดลองค่อยๆ เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง เมื่อได้รับกิจกรรมดนตรีบำบัดทั้งสองครั้งรวมถึงพฤติกรรมเปล่งเสียงในลักษณะที่ผิดเพี้ยนลดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ในทางตรงกันข้ามของระยะ Baseline พบว่า พฤติกรรมการสื่อสารแบบแสดงออกของผู้เข้าร่วมการทดลองไม่มี ความสม่ำเสมอของพฤติกรรมที่เกิดขึ้นอีกทั้งพฤติกรรมเปล่งเสียงในลักษณะที่ผิดเพี้ยนไม่มีความสม่ำเสมอ ของพฤติกรรมเช่นเดียวกัน ซึ่งสรุปได้ว่ากิจกรรมดนตรีบำบัดมีผลต่อการส่งเสริมทักษะการสื่อสารแบบแสดงออก และยังลดพฤติกรรมการเปล่งเสียงในลักษณะที่ผิดเพี้ยนของเด็กออทิสซึม

คำสาคัญ: ดนตรีบำบัด, การสื่อสารแบบแสดงออก, เด็กออทิสซึม

บทความวิจัยเรื่องที่ ๒ :ดาวน์โหลดบทความวิจัยเรื่องที่ ๒